مارو مالدیو ایران نیست! - سفر به تایلند

خبرنگاران: خواندن سفرنامه ها همان قدر که دلنشین و شورانگیز است آموزنده هم هستند. از دل سفرنامه ها می توان جهانیی تجربه کسب کرد که نویسنده در سفر آموخته و سوغات آورده است. با خبرنگاران باشید تا بخشی از سفرنامه خواندنی اینجا سنگ ها سخن می گویند به نقل ازلست سکند را با هم مرور می کنیم.

نمی دانم چه اصراری است که برای جاذبه های زیبای خودمان قیاس فرنگی پیدا کنیم، مثلا مارو مالدیو ایران!! مگر خود ایران چه ایرادی دارد که باید پسوند مالدیو بگیرد؟!! واقعا نسبت به جمله های کلیشه ای: باورت میشه اینجا ایرانه احساس خوبی ندارم!

نمی دانم آن ور جهان هم همینطور است، مثلا: نتردام مسجد شیخی صفی پاریس! تا خودمان را قبول نداشته باشیم کسی قبولمان نمی کند.

درست است سواحل ایران امکانات و سرگرمیات سایر کشورها را ندارد، اما همین بی امکاناتی جزیره مارو نقطه قوتی برای بهره بردن از زیبایی های طبیعیش بود. اما خود ما هم بهره بردن از طبیعت را یاد نگرفته ایم.

گروهی توریست تا از قایقشان پیاده شدند طبل و ساز و آواز بلندشان به پاشد، حتی قبل از اینکه نیم نگاهی به این زیبای دوست داشتنی داشته باشند. شادی و سرگرمی حق همه است اما مکان و زمانش و احترام به طبیعتی که اکثریت برای کسب آرامش در آن قدم گذاشته اند واجب تر است. مسلما می توانیم پارتی ها را در ویلاهای شهرمان برپا کنیم اما ساحلی مثل مارو سر کوچه محلمان پیدا نمی گردد!

آستین ها را بالا زدم و با دندان هایی به هم فشرده و در زیر لبخندی محبت آمیز عزمم را جذب کردم تا به سراغ لیدرشان بروم و تقاضای دقایقی سکوت و احترم به حق سایر توریستان را داشته باشند. مسلما توقع نداشتم کل زمان را ساکت باشند و اگر از نظر زمانی نصف به نصف حق سلایق متفاوتمان رعایت می شد راضی بودم.

بخت یارشان بود و قبل از من با تذکر سایرین سکوت جزیره را فرا گرفت. بگذریم از این غر غرهای فرهنگی گاه بی گاهم! مارو به همان مقدار که تعریفش را می نمایند بسیار زیبا و وسوسه برانگیز بود. جزیره ای کوچک و آرام گرفته در بین آب های فیروزه ای.