خلبان ها شب ها با چه چشم انداز ای روبه رو هستند؟ - سفر به تایلند

هر کسی که حتی فقط یک بار در عمر خود، شب ها به ستاره ها خیره شده باشد، می داند که هواپیماها در زمان پرواز از لامپ های روشن استفاده می نمایند و در نتیجه، با تغییر ظاهر به شکل ستاره های چشمک زن، در کل ساعت های تاریکی برای چشمان مشتاق ستاره ها مزاحمت ایجاد می نمایند.

اما لامپ های LED قدرتمندی که از 11 هزار متر پایین تر از هواپیماها، یعنی از روی زمین به سمت آسمان نور می تابانند، با چراغ های جلوی هواپیماها فرق دارند و کارکرد آن ها نشان دادن مسیر پروازی هواپیماهای در حال حرکت به سمت شیکاگو در ساعت 8:30 دقیقه شب نیست. بلکه، آن ها بیشتر شبیه فانوسی هستند که خلبانان دیگر را متوجه هواپیماهای دیگر در حال پرواز می نمایند. هواپیماها در زمانی که در ارتفاع قرار می گیرند، از چراغ های جلوی خود به معنای سنتی آن استفاده نمی نمایند.

تیم ساندرز، خلبان و مربی پرواز، می گوید:

به دفعات بسیار، وقتی که شب ها از مسیرهای اقیانوسی می گذرم، هیچ چیز جز ساعت ها سیاهی ممتد، هیچ چیز دیگری آن طرف شیشه ها نمی بینم.

همچنان که هنر و علم پرواز را به خلبانان می آموزیم، باید به سمت استفاده از ابزارهای پرواز، حسگرهای ناوبری و حسگرهای آب و هوایی (که عمدتا رادار هستند) نیز حرکت کنیم تا آن ها را جایگزین دید طبیعی در طول شب یا در صورت ابری بودن آسمان بکنیم.

آیا هواپیماها، چراغ جلو دارند؟

هواپیماها، چراغ جلو، به معنای سنتی آن، ندارند؛ بلکه، مجموعه ای از لوازم و تجهیزات نورافشانی دارند که هر کدام وظیفه متفاوتی به عهده دارند. چراغ هایی که شبیه ترین موارد به آن هایی است که در خودروها یا موتورسیکلت ها دیده می شوند، چراغ های فرود هستند که خدمه پرواز از آن ها برای کم تر شدن فاصله خود با فرودگاه استفاده می نمایند. آن ها در هواپیماهای مختلف در محل های متفاوتی نصب شده اند. در بعضی از مدل ها روی بال هواپیما هستند و در بعضی دیگر، روی بدنه به چشم می خورند.

چراغ های فوق، نه تنها به فرود هواپیما در شب یاری می نماید، بلکه به دیده شدن هواپیما به وسیله افرادی که در آن نزدیکی هستند نیز یاری می نماید. بعضی از خلبانان، برای واضح تر شدن هواپیماهای خود، زمان نزدیک شدن به فرودگاه یا زمان استقرار تجهیزات فرود، چراغ فرود خود را روشن و خاموش می نمایند تا حضور خود را به اطلاع برج کنترل ترافیک هوایی برسانند.

سایر چراغ های هواپیما عبارت هستند از لامپ های LED قرمز و سبز روی هر کدام از بال ها که جهت گیری هواپیماها در طول شب را به اطلاع خلبانان دیگر می رساند (چراغ سبز به معنی پرواز به سمت راست و چراغ قرمز به معنی پرواز به سمت چپ است)؛ بعلاوه، چراغ های ضد تصادف در سمت بالا و پایین بدنه هواپیما وجود دارد که با رنگ نارنجی مایل به قرمز در حال چرخیدن هستند؛ گویی چراغ ها در حال چشمک زدن هستند. این چراغ ها تا زمانی روشن هستند که موتور هواپیما مشغول به کار است.

تاثیرگذاری چراغ های هواپیما چقدر است؟

اکسلی (Oxley)، شرکت متخصص در امر نورپردازی که کار خود را با فراوری خازن برای نیروهای نظامی طی جنگ جهانی دوم شروع کرد، در حال حاضر مشغول خدمات رسانی به مشتریان مختلف در صنعت حمل و نقل هوایی است و چراغ های موردنیاز برای هواپیماهای مدرن را در اختیار آن ها قرار می دهد. یکی از محصولات این شرکت، چراغ فرود هواپیما است که شدت نوری برابر با 600 هزار کاندلا (به عبارت دیگر، نوری که از آن ها ساطع می گردد، 600 هزار برابر نور یک شمع است) و قابلیت کار در دمای 54- تا 71 سانتی گراد را دارد.

مارک وانهوئناکر (Mark Vanhoenacker) در کتاب خود تحت عنوان چگونه یک هواپیما را فرود بیاوریم؟ این گونه می نویسد:

بسیاری از ما فکر می کنیم فرودگاه ها، محلی بسیار روشن هستند و این موضوع هم درست است که محوطه اطراف ساختمان های ترمینال غالبا به شدت نورپردازی شده اند؛ اما مسیرهای تاکسی و باندهای فرودگاه به قدری ماهرانه نورپردازی شده اند که تشخیص یک فرودگاه کوچک در تاریکی شب، به ویژه در منظره شهری، معمولا مستلزم پیدا کردن یک نقطه تاریک است. با نزدیک شدن به فرودگاه، [متوجه خواهید شد که] خوشبختانه، چراغ های مسیرها و باندهای فرودگاه از هم قابل تشخیص هستند.

خلبانان از کابین خلبان چه می بینند؟

با توجه به اینکه هواپیماها غالبا در ارتفاعی بالاتر از ابرها و در تقریبا در تاریکی مطلق عمل می نمایند، شاید این گونه به نظر برسد که کابین خلبان دید زیادی ندارد؛ اما آن طور که ران واگنر، خلبان نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، می گوید، منظره ها زیادی از آن بالا دیده می گردد.

او می گوید:

شب هایی که هوا صاف است و زمانی که به سمت محلی در شرق، حول وحوش اوکلاهما سیتی و تولسا، پرواز می کنم، چراغ های دالاس (290 کیلومتر) و هیوستون (675 کیلومتر) را از یک سمت و کنزاس سیتی (483 کیلومتر) و سنت لوئیز (740 کیلومتر) را در سمت دیگر و همه را با هم می بینم.

خلبان ها، به غیر از نورهایی که از شهرها و منطقه ها مسکونی به سمت آسمان تابیده می شوند، اولین کسانی هستند که پدیده های جوی، شامل ابرهای طوفانی و رعدوبرق ها و حتی شفق های قطبی، را تماشا می نمایند.

واگنر می گوید:

شبی که من در کابین خلبان جت به شدت ترسیدم، زمانی بود که زبانه های آتش سنت المو روی شیشه های جلوی کابین می رقصیدند... با اینکه آدم باهوشی هستم و مدرک مهندسی هوا فضا دارم؛ اما آتش سوزی سنت المو همواره من را می ترساند.

چیزی در ناخودآگاه من است که همواره از تماشا صاعقه در شب، شگفت زده می گردد.

واگنر از موضوعات دیگری هم حرف می زند، از نورهای سبز رنگ گذرا و معروف، یعنی همان تصاویری سبزرنگی که روی صفحه رادار دیده می گردد و زمانی به چشم می آیند که آخرین اشعه خورشید در افق شنماینده گم می گردد و به ندرت از زمین قابل مشاهده است. خلبانان گاهی وقت ها از کنار هواپیماهای دیگر هم عبور می نمایند؛ طوری که تنها چند صد متر با هم فاصله دارند.

اگر خلبانان نتوانند چیزی ببینند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

خلبانان طوری آموزش دیده اند که در صورتی که از دید کمی برخوردار هستند، اقدام به فرود ابزاری نمایند. این شرایط غالبا به خاطر شرایط آب و هوایی رخ می دهد و خلبانان تنها با استفاده از اطلاعات و موقعیت مشاهده شده روی نمایشگرهای کابین خلبان اقدام به فرود هواپیما می نماید. البته، فرودگاه نیز با فراهم کردن سیستم فرود ابزاری (ILS) به خلبان یاری می نماید تا آن ها، با استفاده از پرتوی فرودی که از باند فرودگاه ساطع می گردد، هواپیما را به سلامت روی زمین بنشانند.

همواره می توانید برای خرید بلیط هواپیما با استفاده از موتور جستجوی پرواز خبرنگاران پایین ترین قیمت بلیط ها را از بین فروشنده های معتبر مشاهده نموده و بلیط سفر خود را مقرون به صرفه تر از همه جا تهیه کنید.