قرار دریافت ایران در کنار 3 کشور تولیدکننده کراکینگ سرد، درخشش جوانان دهه هفتادی
به گزارش سفر به تایلند، در شرایطی که بر دانشگاه ها فضای نوشتن مقاله های دور از صنعت حاکم شده است، شاهد درخشیدن دو جوان شیرازی در حل مسائل صنعت کشور و افتخارآفرینی در زمینه فراوری کراکینگ سرد هستیم.
به گزارش خبرنگاران از شیراز، امروزه به دلیل سبک آموزش در ایران از همان ابتدای دوره مهد بچه ها تا زمان دانشجویی آن ها، سبک و سیاق بیشتر فارغ التحصیلان به سمت استخدامی و شغل های آسان و بی دغدغه رفته است.
اما در این بین هنوز جوانانی هستند که دغدغه صنعت و اشتغال کشورشان را دارند و به دنبال حل مسائل صنعت و در کنار آن ایجاد کارآفرینی می روند. حامد بنانی فرد و حامد شادان فرد دو جوان دهه هفتادی و دو دوست قدیمی از دوران هنرستان هستند.
هر دو نفر از زمان هنرستان تحصیل نموده رشته مهندسی شیمی هستند اما در دوره کارشناسی ارشد بنانی فرد به سراغ گرایش نانو مهندسی دانشگاه کاشان رفته و شادان فرد نیز فارغ التحصیل گرایش فرآوری و انتقال گاز دانشگاه شیراز بود.
این دو دوست قدیمی که زمان زیادی از فارغ التحصیلی آن ها نمی گذرد، الآن شرکت دانش بنیان خود را راه اندازی کردند و به برطرف مسائل صنعت مشغول هستند. خبر خوش در خصوص این دو جوان هفتادی این است که پیروز به صنعتی کردن محصولی می شدند که در دنیا فقط سه کشور به این محصول دسترسی دارند.
برای این که متوجه شوم چگونه می گردد دو جوان به این مرحله از پیروزیت در جوانی برسد به سراغ آن ها رفتم و یک گفت وگوی تفضیلی با آن ها و دو نفر از اعضای شرکت شتاب دهنده ای که به آن ها یاری می کردند یعنی محمد نکوئی فرد و حمیده امیری، داشتم که مشروح این گفت وگو را در ذیل می خوانیم:
چرا رشته شیمی را انتخاب کردید؟
بنانی فرد: از همان ابتدا به شیمی و کار در آزمایشگاه علاقه داشتم، معمولاً کسانی که از دوره هنرستان وارد رشته صنایع شیمیایی می شوند، هدفشان جذب سریع به بازار کار، آن ها هم با حقوق بالا است ولی من از اول هدف و برنامه داشتم که در این رشته ادامه تحصیل دهم بعدازآن یک کسب وکار برای آسایش خانواده خودم راه اندازی کنم.
شادان فر: من از بچگی عاشق پالایش و پتروشیمی بودم و همواره پوسترهای پالایشگاه ها و سکوها را در اتاقم نصب می کردم. علاقه مند به کار در این حیطه بودم که همین مسئله دلیلی بر این شد که زمان انتخاب رشته صنایع شیمیایی که در حوزه نفت و گاز بود را انتخاب کنم.
به دلیل پرورش دانش آموزان هنرستانی باهدف پرورش تکنسین برای صنعت، آن ها فقط تا مقطع فوق دیپلم پیش می روند و جذب بازار کار می شوند، اما من علاقه مند بودم که کسب وکار خودم را راه اندازی کنم به همین دلیل در مقاطع بالاتر رشته خودم را ادامه دادم. الآن تقریباً در همان هدفی که داشتم دارم قدم برمی دارم.
در زمان دانشجویی در کنار درس به چه کارهایی مشغول بودید؟
بنانی فرد: از زمان دانشجویی تا همین الان سعی کردم که ازنظر مالی مستقل از خانواده باشم و از کار لوله کشی ساختمان و برق کاری آغاز کردم تا سفره عقد، برق کاری صنعتی، فروشندگی و ... مشغول بودم که علاوه بر آن در کنار درس و کار، از همان دوران کاردانی فعالیت های دیگری مثل ساخت دستگاه هم مشغول بودیم.
به عنوان مثال یک سیلی در شیراز آمد که یک سری دستگاه های مهم به خصوص برقی مثل دستگاه آمریکایی به دست آوردن نقطه اشتعال خراب شد که ما همان دستگاه را بازسازی کردیم و کارهایی مثل ساخت یا تعمیر دستگاه را از دانشگاه می گرفتیم و آن ها را انجام می دادیم.
شادان فر: مشکل رشته مهندسی این است که به دلیل اشباع در برخی شهرها کار سخت گیر می آید به همین دلیل از زمان هنرستان کارهای مختلفی ازجمله کار در شرکت های تزئیناتی، سفره عقد، کار شرکت های تبلیغاتی و ... انجام می دادیم و هدف ما هم این بود که خرج زندگی خود را دربیاوریم.
در دوره هنرستان ما بیشتر زمان خود را روی درس گذاشتیم و در دوران کارشناسی یکی از دستگاه هایی که ساختیم دستگاه انتقال حرارت تشعشعی بود که در حوزه انتقال حرارت یکی از دستگاه های مهم است که و الآن در دانشگاه مشهد از آن استفاده می نمایند.
چه مسئله ای در هدف گذاری و آموزش دانشگاه وجود دارد که باعث می گردد دانشجو از جهتی که باید برود، منحرف می گردد؟
بنانی فرد: بزرگ ترین مشکل ایجاد توهم برای دانشجو است که برای آن ها نوعی توهم و تخیل ایجاد می نمایند که ساخت یک ماده تمام راه است و این که پس از ساخت یک ماده، راه دشواری تا تجاری سازی در پیش است را توجه ندارند.
درس هایی مثل کارآفرینی و کسب وکار را می گذراندیم اما تعداد واحد آن خیلی کم بود و فقط اسمی از آن بود. بیشتر تمرکز روی پژوهش بود تا اینکه روی مسائل موردنیاز صنعت و قابل فروش در صنعت؛ البته برای ایجاد کسب وکار قائل هستند اما توجه بیشتر آن ها روی بحث مقاله هاست.
شادان فر: دانشگاه را نمی گردد از صنعت جدا کنیم. بزرگ ترین مشکل روش تدریس و مقاله نیست، بزرگ ترین مشکلِ دانشجو این است که او در ابتدای ورود به دانشگاه آینده خود را تجسم می نماید که بعد از تحصیل وارد بازار کار خواهد شد، اما در دانشگاه با یک روحیه ناامیدی روبه رو می گردد.
اکثر فارغ التحصیلان بیکار یا در بخش دیگری مثل بازار آزاد مشغول هستند. این مشکل هم به این دلیل است که دانشگاه بر اساس احتیاج صنعت نیرو نمی گیرد، صنعت به دلایل زیادی مثل تحریم ها صنعت روی پایی نیست و از آن طرف هم هرسال دانشگاه ها ظرفیت خودشان را بالا می برند که بعد به این آمارها افتخار نمایند ولی باید در نظر گرفت که به همین میزان هم بیکاری به وجود می آید. این بزرگ ترین مشکل دانشگاه های ما است که فقط به دنبال آمار دهی هستند.
مقالات امروز دانشگاه در راستای یاری به صنعت واقع شده است؟
بنانی فرد: نانو علم جدیدی است که هرلحظه در آن عناوین جدیدی کشف می گردد و به دلیل سرعت بالای کشفیات جدید در این رشته متخصصان به راحتی می توانند در عناوین مختلفی مقاله بنویسند. از طرفی هم اساتید برای اینکه رنک و امتیاز خودشان را بالا ببرند، سعی می نمایند تعداد مقالات را به جای ارتقای کیفیت و کاربردی بودن آن ها، افزایش دهند.
ایران یکی دو دهه در صنعت نسبت به علم دنیا عقب است که به این دلیل گپ بزرگی که وجود دارد بین موضوعات مقالات و واقعیت صنعت ایران فاصله وجود دارد. البته این مقالات یعنی خرج کردن برای به دست آوردن آینده، نه برای احتیاج حال کشور؛ مقالاتی که هست معمولاً با صنعت امروز ایران نزدیک نیست.
همه تقصیرات مربوط به دانشگاه نیست، بسیاری از دانشجوها نیز همین مسئله را می خواهند که یک پروژه بگیرند و روی آن کار نمایند و سریع تمام گردد. خود دانشجوها هم این انگیزه برطرف مسائل صنعتی را ندارند. در حال حاضر اکثر دانشجوها به دنبال تحقیق و مقاله روی مواردی هستند که بتوانند دکترای خودشان را با کمترین ریسک بگیرند و یک زندگی آرام را داشته یا مهاجرت نمایند.
نکوئی فرد: مقالاتی که در ایران انجام می گردد دقیقاً تحقیق برای کشورهای دیگر است. هزینه آزمایش گران است و دقیقاً ما ایرانی ها برای کشورهای پیشرفته این کار انجام می دهیم، نه تنها این مسئله بلکه کارشناس های ما که میلیاردها تومان برای ایران ارزش دارند، بعد از دانشگاه شکار می شوند و مهاجرت می نمایند.
این اشکالی در دانشگاه است که نمی دانیم چرا به آن توجه نمی گردد و به کشور ما این جریان تحمیل می گردد. در این شرایط تحریم پژوهش هایی انجام می گردد که برای ما ارزشی ندارد.
امیری: مقالاتی که کار می گردد احتیاجسنجی و احساس احتیاج برای آن پروژه ها دقیقاً تعریف احتیاجهای اروپا و امریکا است، نه احتیاجسنجی صنعت کشور. نیروی جوان ما که با هزینه دولت در ایران تحصیل کردند، استعدادهایشان در جهت آن ها هرز می رود، حتی برای تحقیق های آن ها، جوان های ما باید تمام دستگاه های لازم را بخرند.
یک کشور به صورت کلی معماهای آن ها را پاسخ می دهند و آن ها بعد از پایش این تحقیقات، هرکدام که به دردشان می خورد چاپ و استفاده می نمایند. اگر استاندارد وزارت علوم مقاله هست، حداقل احتیاجسنجی مقالات، مربوط به مسائل کشور و صنایع باشد.
شادان فر: در بحث مقاله ها اساتید به دنبال علوم جدید رفتند. حدود 90 درصد مقالات دانشگاهی الآن ارزش مالی ندارد و فقط در حد تئوری هستند. اساتید می گویند برای آینده است که البته کار اشتباهی هم نیست، در دانشگاه باید روی علم کار گردد تا پیشرفتی در آینده صورت بگیرد ولی در بحث عملی مقالات خیلی دور از صنعت هستند.
دلیل بی انگیزه شدن دانشجوها برای حل مسائل صنعت و کشور چیست؟
بنانی فرد: بخش عظیمی از شکل گیری روحیه های جوانان در خانواده است و بقیه در دانشگاه و محیط های اجتماعی. در دانشگاه ما با اساتید و دانشجوهایی باروحیه های مختلفی روبه رو هستیم به عنوان مثال دانشجوی عادی هم ورودی من وقتی خودش را با من که کار پژوهشی می کنم، مقایسه می نماید، می بیند که شرایط تحصیلی من و او از نظر مدرک، نمرات و امتیازهای مختلف یکسان است و تفاوتی بین ما نیست، پس به سراغ کار پژوهشی که سخت تر است، نمی رود. نبود ارزش ها، تنبیه ها و تشویق ها باعث می گردد روحیه کوشش گری جوانان از بین رود.
شادان فر: دانشجو نتیجه را می بیند، وقتی می بیند فارغ التحصیلان با مدرک فوق لیسانس یا دکترا شرکتی را زدند که عموماً پیروز نشدند و بعد از 5 سال کار شکست خوردند و در مقابل آن کسی را می بینند که با 22 سال سن در صنعت دارد کار می نماید و از ما پیروز تر است، مشخصاً راه پژوهش و حل مسائل صنعت کشور را انتخاب نمی نماید و به دنبال استخدام دولتی می رود. این شرایط کشور است که آینده را برای دانشجوها رقم می زند، وقتی مقایسه می نمایند و می بینند که آنقدر ریسک شرکت زدن زیاد هست، دیدشان به سمت استخدام می رود نه کارآفرینی.
اگر یک مقام دولتی بودید چه کاری برای ایجاد روحیه کارآفرینی در دانشجوها می کردید؟
شادان فر: ایجاد روحیه کارآفرینی به دو قسمت تقسیم می گردد، اول یک بخشی مربوط به خود دانشجوها هست و بخش مهم تر مربوط به تصمیمات دولت است که اگر من روزی مسؤول دولتی باشم این دو راه چاره را در دستور کارم قرار می دهم.
به عنوان یک مقام دولتی اول باید احتیاج عرضه و تقاضا را برابر کرد، مثلاً اگر صنعت یک هزار نیرو احتیاج دارد ما نباید 10 هزار نیرو تربیت کنیم، قطعاً 9 هزار نفر به مشکل اشتغال برمی خورند. باید ریشه یابی کرد که چرا کشور ما که هم صنعت آن ضعیف است و هم اقتصاد آن بر اساس علوم دانش بنیانی نیست، این همه دانشجو دارد؟
مسئله دوم حمایت های پژوهشی به عنوان ارتباط بین صنعت و دانشگاه است. ما از همان ابتدا می دانستیم که با مدرک ارشد به دنبال کار استخدامی نباید باشیم به همین دلیل گرایش ها را باهدف انتخاب کردیم اما خیلی از مسائل اجرایی و تخصصی که چطور شرکت بزنیم و چطور اداره کنیم که ورشکست نشویم را نمی دانستیم.
شرکت های شتاب دهنده هستند که بین صنعت و دانشگاه قرار می گیرند که هم تجربه صنعت و هم تجربه دانشگاهی دارند و احتیاجهای صنعت و ایده های دانشجویی را پیدا نموده و به هم وصل می نمایند. دولت باید از این شرکت های پژوهشی حمایت کند که دانشجوها بتوانند با صنعت آشنا شده و از علمشان درآمد ایجاد نمایند.
وجود شرکتی که دانشجوها را با صنعت آشنا نموده و یاری به اجرایی کردن ایده های آن ها کند، بسیار مهم است که گپ بزرگ بین صنعت و دانشگاه هم همین بخش است. اگر دولت هم از این شرکت ها حمایت کند باعث می گردد دانشجوها پس از فارغ التحصیلی سرگردان نباشند.
حمایت دولت از شرکت های دانش بنیان به چه صورت باید باشد؟
نکوئی فرد: البته من به عنوان یک مدیر شرکت پژوهشی انتظاری از دولت ندارم که به ما یاری کند، همین که سنگ اندازی نکند برای ما کافی است. همه نظر ما این است که فرهنگ دولتی پایش را هر جا که می گذارد باعث خرابی و ویرانی می گردد. ما نه وام و نه حمایت دولتی نمی گیریم چون نمی خواهیم اثر فرهنگ دولتی در شرکت ما گذاشته گردد.
به دنبال آموزش این هستیم که کارآفرینان جوان دولت را به عنوان منبع پول و ارزش دهنده نبینند، ارزش پترومهر و شرکت هایی که با آن کار می نماید در احتیاجسنجی صنعت هست، شرکت هایی که بافرهنگ دولتی رشد کردند قطعاً ورشکست می شوند.
دولت هرچقدر دورتر بایستد و زیرساخت ها را فراهم کند و به کار خود یعنی حکومت داری مشغول باشد بهتر است تا این که در احتیاجهای صنعت و در کار پاسخ دهندگان به احتیاجها دخالت کند. مشکل بزرگ ما این است که مشکل های واقعی را پنهان کردیم. دولت باید زیرساخت ها را فراهم کند، کار کارآفرین و ارزش آفرین این است که باید مسائل را حل نماید.
امیری: پول در شرکت ها، حداقل برای آغاز کار خوب نیست، چون ضعف ها با این پول پوشیده می گردد. منظور از حمایت دولت این است که وظایف خودش را انجام دهد. به عنوان مثال اکنون فرآیند شرکت زدن یک فرآیند طولانی است، وظایف دولت تسهیل فرآیند کار شرکت هاست.
دولت باید در تسهیلات یاری نماینده و جانبی شرکت ها را حمایت کند، به عنوان مثال در بحث سربازی، بیمه تأمین اجتماعی، ثبت شرکت، قضاوت کردن در دعاوی و بخش های پشتیبان های مالی حمایت کند.
سربازی یکی از معضلات فارغ التحصیلان دانشگاهی فعال در حوزه دانش بنیان است که باید دو سال به سربازی بروند و بعدازآن معلوم نیست چه اتفاقی برای علم آن ها بیفتد، البته انجمن نخبگان هم راهکاری برای سربازی دارد که آن ها هم شرایط خاص خودش را دارد. مراکز قضایی باید باشد که به دعاوی شرکت های دانش بنیان در قانون تجارت رسیدگی کند. اکنون بخش های قضایی به ماهیت فعالیت های دانش بنیان آشنا نیستند.
نرم افزار مالی که بتواند یک گزارش معمولی بدهد 6 تا 7 میلیون تومان قیمت آن است، دانشجوی تازه فارغ التحصیل شده دانشگاه نمی تواند چنین بخش مهمی را تهیه کند تا مدتی قبل خدمات مالی ازجمله همین نرم افزارها را به صورت رایگان بود که الآن حذف شده است.
چون فناوری جدید و آزموده نشده هستند، خطراتی در کسب وکار است و کسی که این کار را انجام می دهد فارغ التحصیل دانشگاه و بی تجربه است که این ریسک کار را بیشتر می نماید و هرلحظه امکان حادثه ای هست به همین دلیل بیمه باید شرکت های دانش بنیان را به صورت ویژه حمایت نمایند که به جای آن به صورت ویژه پول می گیرند.
ضریب مالیاتی مربوط به کارهای پژوهشی 20 درصد است که بیشتر از بازرگانی و فراوری است، که بر اساس استانداردهای قوانین مالیاتی شرکت های تحقیقاتی آمریکا، وارد ایران شده که این برای شرکت های قوی است نه شرکت های نوپای ایران.
سابقه فعالیت ابتکاری و اختراعی شما؟
بنانی فرد: اولین کار همراه با آقای شادانی فر یک دستگاهی را که ناکارآمد شده بود، تعمیر کردیم و کل بخش های سیم پیچ و مدار آن را از اول طراحی کردیم. دستگاه بعدی هم یک نمونه دستگاه نقطه ابری و ریزش مواد نفتی بود. سومین دستگاه را از یک نمونه خارجی ساختیم بدون این که از آن نمونه برداری کنیم.
این دستگاه تشعشعی را با یک روش کاملاً متفاوت و با هزینه خیلی کمتر و دقت بالاتر از آن طراحی کردیم و ساختیم. دستگاه بعدی یعنی خشک کن فوق بحرانی را در دوره کارشناسی ارشد ساختیم که درزمینه عصاره گیری گیاهان استفاده می گردد.
ما از گذشته به ماده آیروژل رسیده و به دنبال صنعتی کردن آن بودیم. نمونه ساخته شده از آن قیمت کمتری نسبت به نمونه چینی دارد. البته قیمت و صنعتی کردن ماده کل مطلب نیست، چون ما از نظر فراوری هیچ مسئله ای نداشتیم ولی از نظر فروش ماده، تهیه مواد اولیه و ایجاد کارخانه مشکل داشتیم که پس از صحبت با رئیس پارک علم و فناوری و آشنایی با شرکت پترومهر دید کلی به ما داده شد و حرکت ما را به جای ایجاد شرکت خودمان به کسب تجربه در کنار این شرکت تغییر داد وگرنه به احتمال زیاد در آینده زندانی های نخبه بدهکار به دولت بودیم.
توضیحاتی در ارتباط با کراکینگ سرد دهید و این که این طرح چقدر پیشرفت داشته است؟
بنانی فرد: کراکینگ سرد صنعتی است که از نفت سیاه می توانند انرژی مانند بنزین و گازوئیل فراوری نمایند. این فرآیند دو راه دارد، راه اول که تا به امروز اتفاق می افتد این است که مواد خوب نفت را جدا نمایند و80 درصد باقی مانده را دور بریزند که در دراز مدت منابع نفتی به خصوص منابع سبک ما کم خواهد شد و به مشکل برمی خوریم.
راه دوم این است که آن 80 درصد باقی مانده دیگر را طی واکنش هایی در دما و فشار خیلی بالا همراه با تکنولوژی های پیشرفته تبدیل به انرژی مثل گازوئیل می نماید. اما پروژه ای که ما داریم روی آن کاری می کنیم این است که انرژی را برای انجام واکنش به صورتی به نفت سیاه می رسانیم که احتیاجی به دما و فشار بالا نداشته باشد.
کار ما این است که بدون این که دمای سیال بالا رود نقاط پرانرژی در محیط ایجاد می کنیم که واکنش انجام گردد. کانادا و آمریکا و روسیه این کار را انجام دادند و ما هم این کار را انجام داده ایم و در آزمایشگاه بدون دادن دما و فشار بالا به نتیجه رسیدیم. اکنون پایلوت را طراحی کردیم.
شادان فر: فرآیند کراکینگ چند بخش شامل بخش های تحقیق و پژوهش، آزمایش های اولیه در آزمایشگاه ها، طراحی و ساخت دارد. ما قسمت پژوهش و آزمایش ها و طراحی را تمام کردیم که اکنون بخش ساخت نیز تمام شده است و ما اکنون همانند سه کشور آمریکا، کانادا و روسیه، دارای این تکنولوژی هستیم.
شرکتی که مجوز آن را گرفتید بر پایه همین طرح هست؟
بنانی فرد: پارک علم و فناوری روی طرح ها خیلی سختگیر هست، به این دلیل که در آینده با شکست روبرو نشوند و معمولاً خیلی از طرح ها رد می شوند ولی ما با صد در صد رأی شورا را با این طرح گرفتیم و مجوز ایجاد شرکت به ما داده شد.
چه برنامه ای برای آینده دارید؟
بنانی فرد: شرکت را راه اندازی می کنیم و در ابتدا طرح اول را می سازیم، وقتی به نتیجه رسیدیم به شرکتی خدمات دهنده تبدیل می شویم که دانش فنی را در اختیار سازنده ها قرار داده و همکاری درون شبکه ای خواهیم داشت و آن را گسترش می دهیم. مبنای ارائه خدمات ما ارتقای کیفیت نفت است.
شادان فر: اگر این کارها انجام گردد یک سری اهداف بزرگ تر از ایجاد شغل و کار برای خودمان داریم. ما خیلی امیدوار هستیم وقتی که این کار انجام گردد باعث تقویت روحیه بقیه و الگویی برای کسانی که در اینجا می خواهند کار نمایند و امیدی ندارند، بشویم تا بتوانند آن ها هم پا در این عرصه بگذارند که هم برای خود و هم برای کشور سود داشته و اشتغال زایی نمایند.
اگر فرصتی پیش بیاید از ایران می روید؟
شادان فر: وقتی که جوانی ببیند در اینجا کاری نمی تواند انجام دهد، مهاجرت می نماید. اگر بدانیم که در اینجا می گردد کارکرد و کارمان جواب می دهد و به نتیجه می رسیم، قطعاً از ایران نمی رویم.
نه تنها از ایران نمی روم بلکه بقیه را هم تشویق می کنم که اگر در همین جا می توانند کاری نمایند، بمانند. هیچ جایی مثل ایران نمی گردد و امیدوارم که پیروز بشویم چون در اینجا درس خواندیم، در اینجا یاد گرفتیم و در اینجا حمایت می شویم، این ظلم است که بخواهیم نتیجه اش را به یک کشور دیگر ببریم.
بنانی فرد: متأسفانه آدم چیزهایی را می بیند که سرد می گردد، می بینم که این همه کار می کنم که چه گردد؟ دوستانی را دیدم که با خودم بودند و بعد رفتند و شرایطشان را که می بینم از من بهتر است.
من همه کارهای خودم را کردم که بروم اما وقتی به این فکر کردم که ایران بیشتر یک صادرنماینده نفت است و هم زمان در این جهتی جدید نیز قرار گرفتم و تغییراتی خوبی در حوزه نفت مثل وارد شدن نفت به بورس ایجاد شد، به این نتیجه رسیدم که بهترین جایی که می خواهیم باشم، ایران است.
حضور نفت در بورس یعنی شما قبلاً اگر از نفت استفاده می کردی یک قاچاقچی محسوب می شدی ولی الآن نفت را در خود کشور می فروشند که باعث می گردد مینی پالایشگاه هایی زده گردد که کار آن ها تبدیل نفت به یک مواد باارزش است.
نکوئی فرد: ما از نظر کلان معتقد هستیم که شبکه های خارجی یاری نماینده به کشور هستند که امروز یکی از دلیل های مهمی که ما آنقدر تحت فشار هستیم، پخش نشدن شبکه های تجاری ما در سراسر دنیا است. باید پایگاه را در ایران ساخت و شبکه ها را در خارج از کشور برپا کرد، به این دلیل که ارزش آفرینی و تبادل ثروت صورت بگیرد.
تشکیل این پایگاه ها باعث می گردد تحریم کردن ما آسان نباشد، هرچقدر این شبکه ها گسترده تر و قدرتمندتر باشند، ارزشمندتر هستند.
امیدوارم کشورمان و فرهنگ ما به این نتیجه برسد که پایگاه و ریشه آن ها در ایران باشد و اینجا را هیچ وقت از دست ندهند. البته این دیدگاه که خارج بد است را هم نداشته باشند شبکه ها را باید در سراسر دنیا پخش و از همه جا ارزش آفرینی کرد.
برای سربازی جوانان فکری ریشه ای کنید
به گزارش فارس، مشکل اصلی جوانان دانش بنیانی به گفته و تأکید شادان فر و بنانی فرد، این است که بعد از دوران تحصیل و فارغ التحصیلی باید به سربازی بروند. که بیشتر آن ها چون از زمان دانشجویی وارد کار پژوهش می شوند اگر بعد از فارغ التحصیلی بخواهند به سربازی بروند، بین کارشان وقفه ای ایجاد می گردد که بیشتر اوقات جبران ناپذیر است.
البته برای بحث سربازی آن ها نیز شرایطی در نظر گرفته شده است که حاکی از یک نگاه کلی و غیرتخصصی به بحث کسب وکارهای دانش بنیانی دارد. نگاهی که تفاوت تخصص های فعال در این زمینه را نادیده گرفته و برای همه یک حکم را صادر نموده است.
گفت وگو از سوزان رضایی؛ دبیر گروه مالی
انتهای پیغام/ن
منبع: خبرگزاری فارس