چقدر باید نگران ویروس جدید چینی ها باشیم؟ - سفر به تایلند

به گزارش خبرنگاران به نقل از جام جم، روزنامه جام جم در ادامه نوشت: آنالیز ها نشان می دهد، مخزن ویروس جدید که جی4ای اِی اچ1ان1 (G4 EA H1N1) نام دارد این بار خوک ها بوده اند و ویروس فعلا میان این گروه از جانوران شیوع دارد، اما امکان سرایت آن به جامعه انسانی را نباید دست کم گرفت. محققان تأکید می نمایند این ویروس همه نشانه ها و ظرفیت های لازم را برای ایجاد همه گیری در سطح دنیای دارد. آن قدر که وقتی آزمایش روی کارگرانی که در کشتارگاه خوک ها در چین انجام شد، نتایجش نشان داد در بدن 10 درصد آنها پادتن مربوط به این ویروس فراوری شده بود. اما از آنجا که این ویروس جدیدی برای بدن انسان است، معلوم نیست توانایی بدن انسان ها در مقابله با آن چقدر باشد. پس از شیوع ویروس کووید-19 از چین در اواخر دی 98 این نخستین بار نیست که خبر انتشار ویروس جدیدی در این کشور خبرساز می گردد. پیشتر اوایل فروردین 99 انتشار خبر مرگ یک مرد چینی در نتیجه ابتلا به نوعی هانتاویروس چند روزی دنیا را در خوف و رجای ناشی از احتمال ابتلا به ویروسی تازه فرو برد. هانتا ویروسی که خبرساز شده بود به طور معمول جوندگان را آلوده می نماید و انتقال آن به انسان در صورت تماس با ادرار جوندگان، بزاق یا مدفوع آنها رخ می دهد. اما در مورد آن ویروس بخت با ما یار بود، زیرا هانتا ویروس به ندرت از انسانی به انسان دیگر سرایت می نماید و برای جلوگیری از سرایتش کافی است تماس با جوندگان قطع گردد. فعلا گفته می گردد احتمال این که ویروس جدید آنفلوآنزای خوکی جهش یابد و با نرخ بالای سرایت انسان به انسان، وضعیتی شبیه شیوع فعلی کروناویروس جدید را در دنیا رقم بزند ضعیف است؛ اما هر نوع سهل انگاری در مورد آن می تواند پیامدهای فاجعه باری به دنبال داشته باشد. نگرانی زمانی بیشتر می گردد که بدانیم واکسن های فعلی آنفلوآنزا در برابر این ویروس جدید بی اثر به نظر می رسند و در صورت شیوع این ویروس جدید، کوشش برای به روزرسانی واکسن ها فرایندی زمان بر خواهد بود.

نکته مهمی که در مورد مواجهه با ویروس های جدید باید بدانیم این است که با افزایش جمعیت دنیا در کشورهای پرجمعیت نظیر چین و هجوم انسان به مناطق بکر طبیعی و سکونت در آنها، نسبت به گذشته احتمال بیشتری برای مواجهه انسان ها با حیات وحش و انتقال عوامل بیماری زا به شهرها و جوامع پرجمعیت انسانی وجود دارد. اگر در گذشته چند شکارچی چینی به مواجهه با حیات وحش و شکار حیوانات وحشی می پرداختند، به علت بعد مسافت و نبود زیرساخت های ارتباطی، در صورت ابتلا به عوامل بیماری زا از جانور مزبور، خودشان در همان ناحیه مبتلا و به دنبال بیماری یا تلف می شدند یا بهبود می یافتند و فراوری پادتن نسبت به بیماری در بدنشان در سطح محدودی رخ می داد. به هر روی ماجرای شیوع بیماری، نقطه خاتمه داشت.

اما امروزه همگام با رشد جمعیت، افزایش فشار بر منابع موجودات زنده و گسترش یافتن امکانات ارتباطی و حمل ونقل به مناطقی از طبیعت که تا چند دهه پیش مأمن حیات وحش بود، حالا باید کم کم به شنیدن خبر ظهور گاه و بیگاه ویروس های جدید و تبعات ملی، منطقه ای و حتی دنیای آن عادت کنیم. مگر این که عزمی دنیای برای تغییر رفتار و شیوه تعامل بشر با طبیعت شکل بگیرد؛ اتفاقی که وقوعش در شرایط کنونی نزدیک به صفر است.