نگاهی به کتاب جنگ کثیف 9، تأثیر تحریم های مالی آمریکا بر سلامت مردم سوریه و افزایش قربانیان جنگ - سفر به تایلند

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، کتاب جنگ کثیف سوریه؛ تغییر نظام و مقاومت توسط تیم اندرسون نویسنده و پژوهشگر استرالیایی تألیف شده که دارای 13 فصل است. هر فصل این کتاب به ابعاد مختلف شیطنت ها و مداخلات کشورهای غربی و در رأس آنها آمریکا در جنگ ضد دولت سوریه اشاره می نماید. این کتاب پیروز شده بخش قابل توجهی از پشت پرده مداخله غرب و آمریکا در کشتار اجرا شده در سوریه را فاش کند که تاکنون بالغ بر یک میلیون نفر در آن کشته شده اند.

آنالیز جنگ تبلیغاتی و رسانه ای غرب، آنالیز تحولات درعا در ابتدای ناآرامی ها، انجام کشتارهای جمعی متعدد، نقش آمریکا در بازفراوری گروه های تروریستی به ویژه داعش، ادعاهای غربی در انجام حملات شیمیایی، تأثیر تحریم های آمریکا بر سخت تر شدن زندگی مردم سوریه و نقش پروژه خاورمیانه بزرگ و هرج ومرج خلاق آمریکا در حوادث سوریه از جمله مسائل آنالیز شده در این کتاب است.

چکیده:

جنگ سوریه از سال 2011 موجب تخریب و تقریباً نابودی نظام بهداشت و سلامت سوریه شد.

حملات تکفیری ها به بیمارستان های سوریه خسارت های سنگینی به بخش پزشکی و سلامت این کشور وارد کرد.

بیش از نیمی از بیمارستان های دولتی سوریه بر اثر حملات افراط گرایان تحت حمایت خارجی ها ویران شده و تعدادی از آن ها اصلاً قابل استفاده نیستند.

در خلال حمله های تروریستی به بیمارستان های سوریه٬ بخش زیادی از تجهیزات و نیز کادر پزشکی این کشور آسیب دیده است.

پزشکان متخصص سوریه به دلیل شرایط جنگی در بیمارستان ها مجبور به ترک کشور خود شده اند.

تحریم های آمریکا و اتحادیه اروپا در زمینه خدمات پزشکی ضد کشور سوریه٬ منجر به تلفات سنگین جانی ضد مردم این کشور به ویژه بچه ها شده است.

تحریم ها در زمینه مواد غذایی ضروری نیز موجب شیوع سوءتغذیه به ویژه میان مادران شیرده و نوزادان این کشور شده است.

بعضی افراد دارای بیماری های خاص در سوریه مجبور هستند برای معالجه از کشور خارج شوند.

فصل نهم مسئولیت حمایت و بازی دوگانه غرب

در ابتدای قرن 21 نسخه جدیدی از مداخله بشردوستانه تحت عنوان مسئولیت حمایت شکل گرفت. این اصطلاح در واقع از سوی کشورهای بزرگ بود که مبنی بر پیامدهای بشردوستانه احتاقتصادی آنها در صورت شکست در مداخلاتشان بوده و یک بهانه اخلاقی بزرگ به منظور مداخله در لیبی در سال 2011 برای آنها شد. این مداخله بر اساس مجموعه ای از دروغ ها بود که مردم لیبی را دچار گرفتاری و بحران کرد. این کشورها کوشش کردند تا مشابه این سناریو را در سوریه نیز اجرا نمایند٬ اما پیروز نشدند؛ چراکه روسیه و چین در این بازی واشنگتن شرکت نکردند. درهرحال ممکن است این اصل از نظر تئوری صحیح به نظر برسد٬ اما درواقع یک روش جدید برای مداخله کشورهای بزرگ در امور سایر کشورها است. اصل مسئولیت حمایت همچنین خطرات زیادی دارد؛ زیرا در راستای کوشش برای افزایش حمایت کشورهای خارجی از گروه های مسلح و افراط گرا٬ این گروه ها را به منظور راه اندازی کشتارهای از پیش مشخص شده تحریک می نماید، علاوه بر همه اینها٬ این نوع مداخله٬ نظام بین المللی را که از دهه چهل بر اساس مبانی حاکمیت و عدم مداخله تأسیس شده نادیده می گیرد.

مدت کوتاهی پس از جنگ 2003 عراق و آمریکا٬ با یک بهانه کاملاً دروغین٬ یک مباحثه جدی در رابطه با چگونگی افزایش مداخله نظامی در کشورها شکل گرفت. البته این امر منطقی بود؛ چراکه وجدان ساده لوح اجتماعی٬ این اصل را پذیرفته و به این ترتیب افق های جدیدی پیش ِروی طمع ورزی های کشورهای بزرگ گگردده شد.

در حال حاضر ما در برابر یک بازی دوگانه قرار داریم که در آن ادعاهای بهانه های دروغین و طمع ورزی های سیاسی و منافع مردم با هم آمیخته شده و در واقع نمونه ای از استعمار قدیم است.

بیشتر بحث هایی که اخیراً در این رابطه اجرا شده به مرجعیت غربی استناد و بیشتر بر تقویت مسئولیت حمایت به عنوان یک معیار جدید برای قانون بین المللی و حتی یک معیار ضروری تأکید می نماید. در این زمان موجی از احساسات غربی بدون توجه به جزئیات به طور کلی از این نوع مداخله حمایت می نمایند. این امر به خلاف روند ثابت کشورهای مستعمره در دوره پس از استعمار است. جنبش عدم تعهد با مشارکت صد و هجده کشور که بیشتر آنها قبلاً جزء کشورهای مستعمره بودند٬ اصل عدم مداخله را به عنوان یک اصل بنیادین کشورهای ملت گرا تأیید می نمایند، برای مثال در این زمینه در مذاکرات گذشته میان ایالات متحده و آمریکای لاتین٬ درگیری شدیدی در همه کنفرانس های آنها در اوایل قرن بیستم وجود داشت؛ چراکه واشنگتن اصل عدم مداخله را رد می کرد. البته آمریکا در سال 1933 به این اصل اعتراف کرد؛ اما همچنان مداخلات خود را در آمریکای لاتین ادامه داد.

البته بحث مداخله بشردوستانه از مدت ها قبل مطرح شده٬ اما اصل مسئولیت حمایت٬ کاملاً جدید است، بااین حال٬ این دو اصل در توجیهات مداخله های نظامی خارجی که همیشه از سوی کشورهای بزرگ انجام می گردد٬ مشترک هستند.

اصل مسئولیت حمایت درهرحال با توافق نامه های مربوط به جنایت های جنگی و اقدامات ضدانسانی و نسل کشی شکل گرفته است، به همین دلیل پس از کشتارهای گسترده در کامبوج و رواندا٬ کمیسیون بین المللی مداخله و حاکمیت دولت در سال 2001 ایده حاکمیت به عنوان یک مسئولیت را ارتقا داد. این کمیسیون بر خشونت در کشورهای ضعیف و یا درحال ظهور تمرکز داشت. نشست سران دنیا در 2005 گفت که مسئولیت حمایت از مردم در برابر کشتارها و جنایت های جنگی و نسل کشی و جنایت های ضدانسانی به عهده هر کشوری است.

اما در توجیه مداخلات غرب در سوریه در سال 2014 تغییراتی به وجود آمد. در آن موقع مداخله بر اساس اصل مسئولیت حمایت به اصل مداخله پیشگیرانه با نام نابودی تروریسم دنیای تبدیل شد. این بهانه با نادیده دریافت حقوق ملت ها و کشورهای دیگر٬ ضربه محکمی به قانون بین المللی زد. این استدلال جدید در سوریه شامل ادعای عجیبی بود که واشنگتن اقدام به تسلیح و تجهیز مجموعه ای از فرقه گرایان نموده تا با سایر تروریست ها بجنگند.

به طور کلی اصل مداخله بشردوستانه و مسئولیت حمایت٬ درواقع خطرات بزرگی همچون جنایت های بزرگ را با خود حمل می نمایند؛ همانند کشتارهای برنامه ریزی شده در سوریه. حمایت نیروهای خارجی از شبه نظامیان ضد دولت در سوریه ممکن است موجب گردد تا آنها بتوانند بدون تحمیل هیچ گونه مجازاتی، اقدام به جنایت های وحشتناک نمایند.

فصل دهم تأثیر تحریم های اقتصادی بر افزایش بحران سوریه

تخریب بیمارستان های دولتی سوریه بر اثر حملات تکفیری ها

سعد نایف وزیر بهداشت سابق سوریه به هیئت همبستگی استرالیا که در دسامبر 2013 به سوریه سفر نموده بود٬ گفت که تروریست های تحت حمایت کشورهای بزرگ خارجی دو کامیون بمب گذاری شده را داخل بیمارستان کندی در حلب منفجر کردند که این حادثه منجر به تخریب کامل بیمارستان و کشته شدن تعداد زیادی از کارمندان در بخش بهداشت و سلامت شد. سه فیلم ویدئویی مربوط به تروریست های گردان فاروق که تابع ارتش آزاد سوریه است٬ حمله به بیمارستان دولتی حمص در 6 آوریل 2012 و خسارت های وارده به یک بیمارستان دولتی دیگر در حماه پس از حمله ای که در 21 ژانویه 2013 انجام شد و نیز تلفات و خسارت های بیمارستان الزهراوی دمشق پس از یک حمله تروریستی دیگر در 5 مه 2013 را نشان می دهد. باید به اینها حمله ای را که در 26 نوامبر 2013 در بیمارستان دیر عطیه در حومه دمشق رخ داد و طی آن یازده نفر از کادر پزشکی تا سرحد مرگ آسیب دیدند٬ اضافه کنیم.

وزیر بهداشت سابق سوریه همچنین اظهار کرد که از ابتدای بحران سوریه از مارس 2011 شصت وهفت بیمارستان از نود و چهار بیمارستان دولتی این کشور مورد حمله و تخریب قرار گرفته و حدود 41 بیمارستان دیگر قابل استفاده نیستند، علاوه بر این ها 174 کارمند بخش بهداشت کشته و 127 کارگر زخمی و 33 نفر دیگر ربوده شدند. کنار این موارد٬ 1921 مرکز عمده مراقبت های بهداشتی آسیب دیده و در حال حاضر از آنها 678 مرکز قابل استفاده نیستند. همچنین طی این حوادث تروریستی 421 آمبولانس مفقود و یا غیرقابل استفاده شده اند٬ 197 دستگاه خودروی امداد و نجات نیز آسیب دیده اند که 169 دستگاه از آنها دیگر قابل استفاده نیستند. این میزان خسارتی که تروریست ها تحت حمایت کشورهای خارجی به بخش سلامت و بهداشت سوریه وارد نموده اند نشان می دهد که این تکفیری ها فقط به دنبال نابودی یک دولت کارآمد بوده و توجه چندانی به کسب تأیید افکار عمومی ندارند.

دروغ پردازی های مجدد مخالفان سوریه در رابطه با تخریب بیمارستان ها

کنار این ها زمانی که داستان های کشورهای حامی تروریست های سوریه ضد دولت این کشور را می خوانیم٬ تصور می گردد که دولت سوریه خود اقدام به نابودی نظام سلامت و بهداشت این کشور نموده است. مجله تایم٬ روایتی از بحران بهداشت و سلامت در سوریه مطرح و اعلام کرد که پزشکان سوریه٬ روحیه خود را از دست داده و به دلیل این گونه حوادث کاملاً ناامید هستند و کشور خود را ترک می نمایند. پس از آن یک کمیته متعلق به سازمان ملل در اکتبر 2013 گزارشی در رابطه با اوضاع سوریه تهیه کرد. در این گزارش آمده بود که در حملات ضد بیمارستان های دولتی سوریه٬ هردو طرف یعنی هم دولت سوریه و هم گروه های تروریستی متهم هستند. در گزارش مذکور٬ دولت سوریه متهم شد که از محرومیت تبعیض آمیز در دستیابی به امکانات بهداشتی به عنوان یک سلاح جنگی استفاده می نماید. این گزارش همچنین اشاره نمود که حملاتی نیز بر کلینیک ها و مراکز بهداشت تحت تسلط تروریست ها اجرا شده است.

با همه این احوال بسیار سخت است که بخواهیم بگوییم یک کشور به تروریست ها اجازه می دهد تا بر بیمارستان هایش مسلط شده و آنها را اشغال نمایند. البته می دانیم که بیمارستان ها در بیشتر اوقات یک جبهه جنگی محسوب می شوند.

گزارش های سازمان ملل در این رابطه به جنایت های گردان فاروق ضد بیمارستان های سوریه اشاره می نماید:

عناصر تروریستی گردان فاروق به یک بیمارستان دولتی در جوره الشیاح در منطقه حمص حمله نموده و چند روز پس از مقاومت نیروهای دولتی٬ بدون اینکه غیرنظامیان و یا بیماران و زخمی های این حمله را در نظر بگیرند٬ آنجا را اشغال کردند. پس از آن نیروهای دولتی با یک بمباران هوایی پاسخ این جنایت را داده و طی آن بخش زیادی از این بیمارستان در 17 آوریل تخریب شد. اما بیشتر اوقات٬ مؤسسات سازمان ملل به گزارش های منابع غربی و مخالف دولت سوریه در رابطه با این موضوع توجه می نمایند.

گردان فاروق همچنین در سال 2012 اقدام به انفجار یک بیمارستان در قصیر کرد. سپس مجموعه ای از تکفیری های ارتش آزاد سوریه نیز در نیمه سال 2013 و بدون هیچ هشداری به یک بیمارستان دولتی در درعا حمله کردند. یکی از این تروریست ها اعلام نموده بود که حدود 50 بیمار در این بیمارستان وجود داشتند که همگی از هواداران دولت بودند.

ابهام انگیزی بی بی سی در روایت تخریب بیمارستان های سوریه

اما گزارش های مربوط به حمله های بیمارستان کندی در حلب به روش های مختلف نقل می شد، مثلاً بی بی سی در عنوان گزارش مربوط به این اتفاق نوشت که تروریست های سوریه٬ سیطره خود بر بیمارستان استراتژیک در حلب را پس دریافتد. همچنین در مقدمه این گزارش آمده بود که انفجار دو کامیون توسط راننده های انتحاری در بازپس گیری سیطره بر بیمارستان استراتژیک تخریب شده ای که در اشغال هواداران بشار اسد بود٬ به گروه های مسلح یاری کرد.

اما باید این روایت بی بی سی را ترجمه کنیم؛ آنها تکفیری هایی بودند که بیشتر آنها را تروریست های غیرسوری از جبهه النصره نماینده القاعده در سوریه و هم پیمانان آنها در ارتش آزاد سوریه تشکیل می دادند. هواداران بشار اسد نیز درواقع کارمندان این بیمارستان بزرگ و نگهبانان آن نیز از نیروهای ارتش سوریه بودند.

گروه پزشکان مدافع حقوق بشر نیز در سال ٬2014 نیروهای دولتی سوریه را در رابطه با 90 درصد از حملات ضد بیمارستان های این کشور متهم کردند. تعدادی نوار ویدئویی در صفحات اینترنتی تکفیری ها منتشر شد که تخریب بیمارستان کندی را نشان می داد. گفته می شد که چهارصد تن از افراط گرایان مخالف دولت در این درگیری به هلاکت رسیدند. در نهایت این بیمارستان توسط تروریست های تکفیری تخریب شد؛ اما پس از آن همین افراط گرایان به سرزنش دولت پرداخته مدعی شدند که دولت به منظور تبدیل کردن این بیمارستان به پایگاه نظامی٬ آن را ویران نموده است.

تأثیر تحریم های آمریکا بر بخش سلامت و پزشکی سوریه

این حادثه تأثیر زیادی در فراوری داروی داخلی در سوریه داشت. کشور سوریه پیش از شروع بحران در این کشور در فراوری 90 درصد از احتیاجات دارویی٬ خودکفا بود. همچنین یک کارخانه بزرگ نیز با حدود 30 هزار کارگر در زمینه فراوریات دارویی در سوریه وجود داشت و این کشور یک منبع بزرگ دارویی به شمار می رفت. اما در سال 2013 توانایی فراوری آن به شکل قابل توجهی کاهش یافت و یک چهارم از کارخانه ها تعطیل شدند که 20 کارخانه فقط متعلق به حلب بود که به دلیل خسارت های اقتصادی و یا ترس از بمباران و سرقت و یا غارت توسط گروه های تروریستی بسته شدند.

علاوه بر این٬ تحریم های اقتصادی و تجاری آمریکا و اتحادیه اروپا ضد نظام و بخش های مربوط به سلامت و بهداشت در این کشور٬ تلفات زیادی در این زمینه به سوریه وارد کرد. تحریم های آمریکا ضد سوریه از سال 2004 شروع شد. دولت بوش در آن موقع با این بهانه که سوریه کوشش های بین المللی و نیز آمریکا را در راستای ایجاد ثبات در عراق سرکوب می نماید٬ اقدام به تحریم این کشور کرد. در اوت 2011 شرکت هایی که ایالات متحده حداقل 10 درصد در سهام آن مشارکت داشت٬ از هرگونه سرمایه گذاری جدید و فروش خدمات به سوریه و یا واردات نفت این کشور و هرگونه معامله مربوط به سوریه منع شدند. اما قابل توجه است که واشنگتن در این تحریم های خود استثنائاتی قائل شد. به نظر می رسد که این استثنائات شامل ارائه خدمات به تروریست های سوریه بود.

تأثیر تحریم های آمریکا بر سوریه از خلال تحریم های اتحادیه اروپا ضد این کشور که در سال 2015 ضد 30 کشور صورت گرفت بیشتر شد.

تأثیر تحریم ها بر بخش سلامت و بهداشت سوریه در قالب یک مقاله دانشگاهی در سال 2012 منتشر شد. این مقاله٬ تأثیرات تحریم ها را در سیاق مقایسه آن با بعضی دستاوردهای مهم سوریه در بخش سلامت پیش از بحران اعلام کرد. سوریه از سال 1970 با وجود درآمد کم در زمینه بهداشت و سلامت٬ دستاوردهای شگفت انگیزی در این زمینه داشت.

اما تحریم های اقتصادی منجر به کاهش ارزش لیره سوریه و به دنبال آن٬ بالا رفتن قیمت مواد غذایی ضروری و نیز سوخت شده است. این آنالیز ها به سه روش تأثیر تحریم ها بر بهداشت و سلامت مردم سوریه اشاره می نماید:

اول٬ قیمت تعدادی از مواد ضروری مانند شیر و برنج و گوجه فرنگی و نیز گاز در سال اول تحریم ها به سه برابر رسید که با توجه به درآمدهای مردم در این کشور٬ دسترسی به این مواد بسیار سخت بود و سوءتغذیه به ویژه میان مادران شیرده و نوزادان به وضوح دیده می شد.دوم٬ هزینه داروهای بیماری های غیرواگیردار بسیار بالا رفت. همچنین تحریم ها مانع یاری رسانی های اولیه و ضروری پزشکی در رابطه با بیماری هایی همچون سرطان و دیابت و بیماری های قلبی به داخل سوریه شد، در این میان بسیاری از بیماران مجبور شدند تا برای درمان از کشور خارج شوند. سوم٬ قطع شدن برق که به دلیل حملات گروه های تروریستی به خطوط برق و نیروگاه ها اتفاق می افتد٬ زندگی مردم را در سرمای زمستان و گرمای تابستان که احتیاج به امکانات گرمایشی و سرمایش دارند تهدید می نماید.

البته سازمان هلال احمر عربی سوریه که توسط دولت اداره می گردد٬ یاری های زیادی در رابطه با خدمات رسانی به مردم در امور مختلف انجام می دهد. همچنین کشور کوبا که شریک بین المللی سوریه است٬ از امکانات زیادی در زمینه بهداشت و سلامت و داروهای مختلف برخوردار است که یاری های فراوانی به مردم سوریه در این زمینه نموده است. وزیر بهداشت سوریه در سال 2014 گفت که کوبا وسایلی مانند دستگاه دیالیز و نیز مجموعه ای از داروها را در اختیار ملت سوریه قرار داده است. کشور چین نیز حجم فراوانی از داروها و تجهیزات پزشکی را وارد این کشور نموده است.

باید اشاره کنیم که بعضی از این کشورهای تحریم نماینده سوریه٬ بدون اجازه به مناطق تحت تسلط تروریست ها در این کشور می روند، به همین دلیل باید به تلفات سنگینی که در دهه نود قرن گذشته بر ملت عراق تحمیل و منجر به مرگ ومیر بچه ها شد اشاره و بر لزوم ممانعت از تکرار این جنایت ها بر ملت سوریه تأکید کنیم.

ادامه دارد... .